Παρά το γεγονός ότι είναι πολύ ήρεμη, η μουσική του άλμπουμ «Owl Song» δεν μπορεί να συγκριθεί με ambient, με την μινιμαλιστική αισθητική της ECM «the most beautiful sound next to silence» ή ακόμα και με μουσική διαλογισμού.
Στο άλμπουμ ταιριάζει αυτό που έγραψε ο κορυφαίος φιλέλληνας Johann Joachim Winckelmann (1717-1768) για να περιγράψει την αρχαία ελληνική τέχνη: «ευγενούς απλότητας και ήρεμου μεγαλείου, οι εκφράσεις της οποίας, όσο ταραγμένες από τα πάθη, δείχνουν πάντα μια ψυχή μεγάλη και εύρυθμη».
Φυσικά, ο τρομπετίστας και συνθέτης Ambrose Akinmusire (ένας από τους πιο καινοτόμους και εκφραστικούς τρομπετίστες της σύγχρονης jazz), σε αυτή την παραλλαγή της ποιητικής του, δεν μπορεί να οριστεί ως νεοκλασικός, παρόλο που γι’ αυτόν το πολύ ήρεμο μεγαλείο σημαίνει, και πάλι να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Βίνκελμαν, «ικανότητα ελέγχου των παρορμήσεων και ικανότητα επικοινωνίας των αισθήσεων με μετρημένο και ισορροπημένο τρόπο, αποφεύγοντας υπερβολικά περίεργες, ενάρετες, άτακτες, ανεξέλεγκτες στάσεις, αλλά προτιμώντας απλές που ταυτόχρονα καταφέρνουν να μεταδώσουν το μεγαλείο μιας ευγενούς ψυχής». Μια ευγενής απλότητα.
Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, ένα σημείο καμπής στη μουσική του Akinmusire και δεν είναι γνωστό αν είναι απλώς μια παρένθεση, γιατί με την δισκογραφική εταιρεία Nonesuch, μετά από πέντε άλμπουμ με την Blue Note, σχεδιάζει να κυκλοφορήσει άλλα τρία το 2024.
Συνοδοιπόροι του τρομπετίστα είναι ο κιθαρίστας Bill Frisell, ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς καλλιτέχνες των τελευταίων τριάντα ετών, με τον οποίο ο Akinmusire έχει συνεργαστεί πολλές φορές, και ο ντράμερ Herlin Riley, διάσημος πάνω απ’ όλα για τη δουλειά του με τον Wynton Marsalis.
Και οι δύο ερμηνεύουν τις προθέσεις του Akinmusire όσο το δυνατόν καλύτερα. Ο Frisell αναμειγνύει απαλές αντηχούμενες συγχορδίες με μεμονωμένες μελωδικές γραμμές που συχνά έρχονται σε αντίθεση με τα σχέδια της τρομπέτας, προτείνοντας μαγευτικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα και σύντομες συσσωρεύσεις από αρπέζια σε απόσταση μεταξύ τους.
Τα ντραμς του Riley διατηρούν σταθερούς ρυθμούς, με ένα αθόρυβο αιωρούμενο groove που δίνει στη μουσική μεγαλύτερη ώθηση.
Ο Akinmusire παίζει με ξεκάθαρη ηχητικότητα για μακριές νότες, για επαναλαμβανόμενες κυκλικές γραμμές και για ιδιαίτερες φράσεις που ωστόσο αποφεύγουν τις αιχμηρές άκρες.
Στα οκτώ τραγούδια που προτείνονται, από το αρχικό «Owl Song» μέχρι το τελικό «Henya», περνώντας από το πιο ζωντανό «Mr. Riley», όπου ο ντράμερ το ανοίγει με έναν παραδοσιακό παιχνιδιάρικο ρυθμό της Νέας Ορλεάνης,
Το άλμπουμ δεν ακολουθεί συμβατικές δομές ή κανόνες. Ο Akinmusire δείχνει ότι δεν φοβάται να ρισκάρει, να προκαλέσει και να εκπλήξει. Τα κομμάτια του άλμπουμ είναι γεμάτα από αντιθέσεις, δυναμικές, χρώματα και συναισθήματα.
Είναι ένα άλμπουμ που απαιτεί προσοχή και αφοσίωση από τον ακροατή. Δεν είναι ένα άλμπουμ για να βάλεις στο background, αλλά για να αφουγκράζεσαι κάθε λεπτομέρεια, κάθε νότα, κάθε λέξη.
Είναι ένα άλμπουμ που σου μιλά στην καρδιά και στο μυαλό, που σου προκύπτει ερωτήματα και σκέψεις, που σου δίνει όραμα και ελπίδα.
Οι τρεις μουσικοί μπλέκονται ήρεμα σε πολύ αργούς ρυθμούς, κατασκευάζοντας έξυπνες παραλλαγές όπως μινιατούρες που πρέπει να προσεγγιστούν πολύ προσεκτικά για να αποκαλυφθούν οι εγγενείς αραιές πολυπλοκότητες και δημιουργώντας πολλές διαφορετικές αποχρώσεις μέσα στο ευρύτερο ήρεμο γενικό κλίμα. Σαν να ακολουθούσε την επιταγή του Debussy: «μουσική είναι η σιωπή ανάμεσα στις νότες».
Μια υπέροχη ηχογράφηση που αναδεικνύει με κάθε λεπτομέρεια, την πραγματικότητα, το πλάτος της σκηνής και τα επιμέρους ηχητικά χαρακτηριστικά των οργάνων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ