Πηγαία… ερωτήματα
Ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου της EISA, είχα πρόσφατα μια συζήτηση μ’ ένα περιοδικό -χώρα δεν θα πω- που υπέβαλε αίτηση μέλους στην ένωση και συγκεκριμένα στον «τομέα τηλεοράσεων». Πέρα από τα τυπικά τους ρώτησα αν έχουν Blu-ray player στον εξοπλισμό αξιολόγησης. Η απάντηση ήταν αρνητική, κατάλαβαν στην συνέχεια ότι έπρεπε να αποκτήσουν ένα για να προχωρήσει η αίτηση. Πως μπορείς να δοκιμάζεις τηλεοράσεις χωρίς να έχεις μια σωστή πηγή εικόνας;
Το Netflix και οι άλλες υπηρεσίες δεν αρκούν, όταν το σήμα τους είναι έντονα συμπιεσμένο και «μεταβλητό» ανάλογα την ποιότητα της σύνδεσης. Ακόμη και τα εργοστάσια που σχεδιάζουν τηλεοράσεις χρησιμοποιούν Blu-ray player για να εντοπίσουν τυχών αστοχίες στα νέα τους μοντέλα. Έτσι, παρ’ όλο που αρκετοί από εμάς νομίζουμε ότι το «φορμά» αυτό έχει καταργηθεί, μερικοί το χρησιμοποιούν κανονικά, ακόμη και εμείς (τρία player τον αριθμό) στις δοκιμές μας.
Καλά με την εικόνα, στον ήχο όμως τι γίνεται;
Ακούγοντας τις προάλλες ένα κορυφαίο CD player, ετοιμάζοντας μια δοκιμή για το επόμενο τεύχος, στην σκέψη μου κυριάρχησε η πραγματικότητα που όλοι ζούμε, αλλά την έχουμε προσπεράσει χάριν ευκολίας.
Τα CD player (και οι δίσκοι του) θεωρούνται σήμερα «ξεπερασμένα» και δεδομένα, γιατί είναι μια απλή και βολική λύση ακρόασης μουσικής. Η ακρόαση ενός CD δεν απαιτεί ειδικές διαδικασίες, εμπειρία, προσοχή ή δεξιότητες.
Τα CD player είναι ανθεκτικά σε ιδιοτροπίες και αστοχίες δικτύων, υπηρεσιών και μεταφοράς δεδομένων. Απαιτούν μερικές απλές κινήσεις για να μας χαρίσουν το ζητούμενο. Είναι συνήθως γρήγορα και αξιόπιστα και οι δίσκοι τους δεν χάνουν τα δεδομένα τους, ακόμα και μετά από αρκετές δεκάδες χρόνια. Ενώ οι μικρές διαστάσεις του φυσικού μέσου επιτρέπουν εύκολα στην δημιουργία μεγάλων συλλογών.
Μπορούμε να επιτρέπουμε σε παιδιά και φίλους να χρησιμοποιήσουν το σύστημά μας χωρίς μεγάλο φόβο ότι ο δίσκος θα γρατσουνιστεί ή θα καταστραφεί το εξώφυλλο (χάνοντας την αξία του).
Ένας δίσκος CD δεν κοστίζει πολλά, μπορούμε να τον κάνουμε δώρο, όπως έναν δίσκο βινυλίου. Κάτι, που όμως, δεν ισχύει για μια συνδρομή διαδικτυακής υπηρεσίας.
Με τα CD έχουμε τα πάντα υπό έλεγχο, κανείς δεν θα πάρει τα προσωπικά μας δεδομένα ή θα απενεργοποιήσει την εφαρμογή αναπαραγωγής. Τι περισσότερο θα θέλαμε από τα CD player;
Mήπως υψηλότερη ποιότητα ήχου σε σχέση με τα πικάπ; Ναι, όμως, για ένα σωστό βινυλιακό σύστημα θα πρέπει να ξοδέψουμε πολλά χρήματα και οι ανησυχίες μας δεν θα τελειώσουν εκεί… αφού τα πικάπ πάντα ζητάνε.
Εκτός αν είμαστε ικανοποιημένοι με την εντύπωση και την πεποίθηση ότι κάθε περιστρεφόμενος μαύρος δίσκος παράγει ήχο που -υποτίθεται ότι- είναι καλύτερος από αυτόν ενός CD.
Όσο για τα αρχεία υψηλής ανάλυσης που κυκλοφορούν; Αρχικά, ας αγοράσουμε ένα καλό ζευγάρι νέων ηχείων για να έχουμε την δυνατότητα ακρόασης και εντοπισμού των διαφορών. Μετά, πάλι, θα διαπιστώσουμε ότι το 16/44,1 ακούγεται ακόμα καλύτερο. Για διάφορους λόγους.
Στο επιχείρημα ευκολότερη πρόσβαση σε πλήθος τραγουδιών; Το αντεπιχείρημα είναι η ικανοποίηση να έχεις τις δικές σου συλλογές και όχι απλώς να τις «χρησιμοποιείς». Ο καθένας μας έχει διαφορετικές ανάγκες και ευαισθησίες.
Είναι αλήθεια ότι το CD δεν ανταποκρίνεται σε όλες τις προσδοκίες μας, όπως είναι αλήθεια ότι δεν θα ξεπεραστεί ή δεν θα εξαλείψει ποτέ τα άλλα μέσα και τις άυλες πηγές. Ωστόσο, ώριμα σκεπτόμενοι, το CD κερδίζει καθημερινά πολλούς πόντους και χαμένο έδαφος.
Αξίζει λοιπόν το CD μια σχετική «αναγέννηση» όχι μικρότερη απ’ αυτή που ζήσαμε με το βινύλιο, που έδειξε ξεκάθαρα ότι οι επιλογές μας δεν χρειάζεται να είναι πάντα απόλυτα ορθολογικές.
Φώτης Φωτιάδης
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ