Johnathan Blake «Homeward Bound»: Δισκοκριτική jazz

Ο Johnathan Blake, γεννημένος το 1976, μπορεί να υπερηφανεύεται για αυτό το πολύ σημαντικό έργο, τόσο με τα ντραμς του όσο με τις διασκευές και συνθέσεις του.

Να, λοιπόν, που ο μουσικός από τη Φιλαδέλφεια τράβηξε την προσοχή της Blue Note και εδώ, μετά από τρία άλμπουμ συμπεριλαμβανομένου του εξαιρετικού αλλά απαρατήρητου «Gone, But Not Forgotten» που κυκλοφόρησε το 2014 από την Criss Cross, ο διορατικός Don Was τον έφερε κάτω από την ιστορική ετικέτα για να ηχογραφήσει το «Homeward Bound» που «ακούμε» εδώ.

Ο Blake έχει συνεργαστεί με πολλά αστέρια της τζαζ με πολύ διαφορετικά στυλ όπως ο Kenny Barron, οι Mingus Big Band, ο Dr. Lonnie Smith, ο Tom Harrell και ο Kris Davis, έχει επίσης συνεργαστεί και με ράπερ αλλά και εξέχοντες DJ από τη σκηνή της Νέας Υόρκης, μαρτυρώντας το ανοιχτό μυαλό του και την ευελιξία του.

Το νέο του κουιντέτο, βαφτισμένο Pentad, βάζει μαζί μουσικούς τους οποίους γνωρίζει πολύ καλά και θεωρούνται κορυφαίες προσωπικότητες της ομάδας της Blue Note όπως οι Dezron Douglas στο μπάσο, David Virelles στο πιάνο, Immanuel Wilkins στο άλτο σαξόφωνο και Joel Ross στo βιμπράφωνο.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο δίσκος ανοίγει με το «In The Beginning Was The Drum», με ένα σόλο ντραμς, ωθώντας το γκρουπ να ερευνήσει και να αναπτύξει έναν νέο ήχο και κράμα. Υπό αυτή την έννοια, το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το μόνο μη πρωτότυπο, είναι μια επανερμηνεία του περίφημου «Steppin ‘Out» του Joe Jackson, αναδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το modus operandi του κουιντέτου, με την πρωτότυπη μελωδία που, μετά την αφηρημένη εισαγωγή του πιάνου, τοποθετείται στη δεκαετία του ’80 και αποδίδεται με σχεδόν «καλλιγραφικό» τρόπο.

Τίποτα δεν παρασύρεται στην ελευθερία, η αρμονία δεν προδίδεται και η προσγείωση είναι ακόμα στο αρχικό θέμα.

Η ισορροπία μεταξύ μελωδίας και αυτοσχεδιασμού είναι το στιλιστικό χαρακτηριστικό ολόκληρου του έργου.

Εκεί το βιμπράφωνο, το σαξόφωνο και το ηλεκτρικό πιάνο αναβιώνουν συνεχώς ιδέες και ο Blake απολαμβάνει να βγάζει τις πινελιές του μεμονωμένα. Όπως στο κομψό «Rivers And Parks», στην άτυπη και παράξενη soul jazz του «Shaking The Biscuit», με τον Κουβανό Virelles να ασχολείται με τα synth.  

Από έναν ελαφρύ ρυθμό των ντραμς προέρχεται μια αφρο-μπαλάντα στο πιάνο, το παραδοσιακό νοτιοαφρικανικό «Abiyoyo». Τα χιπ χοπ αρώματα του «On The Break» προαναγγέλλουν με κύμβαλο και τύμπανο την post bop δόξα του «LLL», ένα αφιέρωμα στον Lawrence “Lo” Leather, που σκοτώθηκε τραγικά πριν από μερικά χρόνια.

Αυτό το κουιντέτο έχει όλα τα διαπιστευτήρια για να ριζώσει στο σπίτι της Blue Note και στις συλλογές του κάθε μουσικόφιλου.

Ένα εξαιρετικό άλμπουμ σε σύνθεση και σε ποιότητα ηχογράφησης.