Οι κασέτες είναι πάλι εδώ… για παλιούς και νέους

Αν σας ρωτούσε κάποιος να του προτείνετε ένα κασετόφωνο για να αγοράσει, σίγουρα θα του απαντούσατε μ’ ένα μειδίαμα.

Και όμως, η Τeac εν έτη 2020 κυκλοφορεί όχι ένα αλλά δύο κασετόφωνα. Ένα μοντέλο διπλής κασέτας για αντιγραφές, το W-1200 (στα 450 ευρώ) και ένα που συνδυάζει και CD player το AD-850 (στα 350 ευρώ).

Η νοσταλγία για τεχνολογίες εποχής είναι αυξητική τα τελευταία χρόνια όχι μόνο για κασετόφωνα, αλλά και για κινητά Nokia, για Tamagotchi παιχνίδια, για ταινίες DVD, για φωτογραφικές μηχανές φιλμ (ασπρόμαυρο) ακόμη και για τηλεοράσεις plasma.

Ζήτηση δεν υπάρχει μόνο από ανθρώπους που τα έζησαν τότε, αλλά και από αρκετούς νέους που δεν τα έχουν ζήσει ποτέ.

Η αγορά της κασέτας για παράδειγμα έχει αυξηθεί σημαντικά από το «μηδέν» που ήταν τα τελευταία χρόνια.

Στην Ευρώπη έχουμε ήδη το πρώτο εργοστάσιο, στην Γαλλία που παράγει «κενές» κασέτες. Αυτές ονομάζονται Fox και αντιπροσωπεύονται μάλιστα στην ελληνική αγορά. 

Στις H.Π.Α. ένα άλλο εργοστάσιο, το National Audio, παράγει 18 εκατ. κασέτες το χρόνο. To ίδιο και στο Χονγκ Κονγκ από την εταιρία ΝΙΝΜ. Με άλλα λόγια οι κασέτες έχουν ξεφύγει από την λήθη τους, είναι εδώ και μας… κοροϊδεύουν.

Πέρα από την νοσταλγία, είναι οικονομικές, εύκολες στην χρήση και… εξαιρετικά προσωπικές κάτι που σίγουρα δεν είναι οι λίστες του Spotify.

Δεν θα ξεχάσω το Νοέμβριο του 2019 στην Έκθεση στης Βαρσοβίας ότι υπήρχαν high-end συστήματα με πηγή κασετόφωνο (μάλιστα το έγραψα και σε βίντεο).

Οι κασέτες άντεξαν περισσότερο από τα βινύλια και συνυπήρχαν με το CD για αρκετά χρόνια, μάλιστα η εποχή της κορύφωσής ήταν κοντά στο 1990, με πωλήσεις μερικών δισεκατομμυρίων τεμαχίων.

Όμως, οι φίλοι του καλού ήχου, όταν η συζήτηση πάει στη κασέτα, δύο μεγάλα ονόματα φωτίζουν τον νου τους: Nakamichi και Tandberg. Οι μεγαλύτεροι κατασκευαστές κασετοφώνων που πέρασαν απ’ αυτό τον πλανήτη.

Η Nakamichi υπάρχει ακόμη και ασχολείται με τον ήχο του αυτοκινήτου, ενώ έχουν χαθεί τα ίχνη της Tandberg.

Τότε, την δεκαετία του ’70 και για πολλά χρόνια, η Nakamichi ήταν η βασίλισσα των κασετοφώνων.

Ειδικά το 1983 συγκλόνισε τους πάντες με την παρουσίαση του μοντέλου Dragon που ανέβασε τον ήχο μιας κασέτας σε επίπεδα «high-end» για την εποχή.

Την επόμενη χρονιά απάντησε η Tandberg με το TCD 3014. Αυτά τα δύο κασετόφωνα ήταν κορυφαίες υλοποιήσεις μηχανικής, λειτουργικότητας και επιδόσεων. Ακόμη και σήμερα όποιος κατέχει κάποιο από τα δύο, όχι για μουσειακούς λόγους, έχει στο ρακ του μια σπουδαία πηγή ήχου.

Το Dragon ξεχώριζε γιατί χρησιμοποιούσε εν έτη 1983 μικροεπεξεργαστή για να ελέγχει την θέση της ταινίας της κασέτας απέναντι από τις κεφαλές του, κινητήρες με ακρίβεια στροφών και αυτόματο σύστημα διόρθωσης του αζιμούθιου. Τεχνολογίες που είχαν ως αποτέλεσμα υψηλότερη ηχητική ποιότητα από ότι είχε κατασκευαστεί μέχρι τότε.

Το ίδιο και το κασετόφωνο της Tandberg είχε τέσσερις κινητήρες για σταθερή ταχύτητα της ταινίας, μηχανισμό με ειδικές τροχαλίες και δυναμική ρύθμιση της κεφαλής και της αναπαραγωγής με την χρήση ισοστάθμισης. Ο ήχος εδώ ήταν επιπέδου audiophile και όποιος είχε την οικονομική δυνατότητα το προτιμούσε.

Οι Nakamichi και οι Tandberg κατασκεύασαν κορυφαίες (και πολύπλοκες) για την εποχή τους ηχομηχανές.

Δεν υπάρχει σήμερα κανένας high-end κατασκευαστής που να μπορεί να συγκριθεί με το επίπεδο μηχανικής πολυπλοκότητας που είχαν αναπτύξει τότε αυτές οι δύο εταιρίες, και όποιος το τολμάει… το καρτελάκι τιμής είναι πενταψήφιο.

Ας βγάλουμε, λοιπόν, τις κασέτες από τα συρτάρια και τα παροπλισμένα κασετόφωνα από την αποθήκη μας, γιατί μια τέτοια ακρόαση κρύβει ξεγνοιασιά και τα καλύτερά μας χρόνια…